...

ΟΙ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ (ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ)

Κάποιος να μου πει..
Γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο
Γιατί εκει πάνω τα άστρα είναι σβηστά
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω
Κάποιος να μου πει
Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε


Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε
Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
Μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω

• Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ‘ναι νεκρές
• Μπορεί και να φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
• Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
• Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει

Κάποιος να μου πει
Γιατί η στιγμή περνά
Πριν σ’ αγαπήσω θα χω ήδη πια γεράσει
Θα χω ρυτίδες κάτασπρα μαλλιά
Και κάτι στίχους που θα χουν ξεθωριάσει
Μη παριστάνεις πως δεν μ’ έχεις αγαπήσει
Δεν θα ‘ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
Πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει ..
Κάποιος να μου πει... 

Domenica - Το ταξίδι που λάτρευες

Ίσως πρέπει να με μισήσεις να διαλέξεις το πιο όμορφο λάθος
Δες μες στα μάτια σου τη δεύτερη όψη σχοινί τεντωμένο βαθιά θα με κόψει

Αρχίζω να τρέχω εικόνες ραγίζουν ζωή που κυλάει και ψάχνει μια λίμνη
και εσύ από κάτω να μαζεύεις σταγόνες συνέχεια θα παίζεις με τους ίδιους κανόνες
Συνέχεια θα παίζεις...

Πλέον νομίζω ότι ανατέλλω, θυμάμαι τα λόγια σου και επιμένω
θα κλείσω τον έρωτα σε πόλεις και χάρτες θα αφήσω τη θλίψη μου να δώσει τις μάχες θα κλείσω τον έρωτα σε πόλεις και χάρτες θα αφήσω τη θλίψη μου να δώσει τις μάχες

Το ξέρω στο τέλος θα γονατίσω δεν θα ναι υπόκλιση μα απέραντο μίσος
εσύ θα κερδίσεις μα θα σου στερήσω το ταξίδι που λάτρευες θα συνεχίσω...

Το ταξίδι που λάτρευες...