DYLAN TOMAS

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς
ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις
συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής.

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις
και ψάχνεις για καινούριες προσευχές
το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις
φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές.

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς
τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις
μ' ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς.

Αυτά είπε σ' έναν ποιητή δικό μας
και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας.

''I know we're not saints or virgins or lunatics; we know all the lust and lavatory jokes, and most of the dirty people; we can catch buses and count our change and cross the roads and talk real sentences. But our innocence goes awfully deep, and our discreditable secret is that we don't know anything at all, and our horrid inner secret is that we don't care that we don't.''