Αποκοιμήθηκα μέσα σε λίγα λεπτά. Μπήκα σε ένα όνειρο. Ήμουν σε μια παράξενη γειτονιά και φυσούσε δυνατά ο άνεμος κάνοντας τα απλωμένα ρούχα να παίρνουν μορφές αερικών. Περνούσα έξω από τα σπίτια σε ένα στενό γκαλντερίμι, κανένας ήχος, όλοι έλειπαν. Ο ουρανός φαινόταν ραγισμένος κι από τη ρωγμή έβγαινε ομίχλη. Συνέχιζα να περπατώ.. Λίγο πιο πέρα κατέληξα σε έναν απύθμενο γκρεμό, εκεί η γειτονιά συνόρευε με τον Άδη. Πίσω μου άκουσα έναν λυγμό.. Γύρισα τρομαγμένος και είδα ένα παιδί να με πλησιάζει με μια μπάλα. Δεν είχε φίλους, έπαιζε μόνο. Με κοίταξε κι αισθάνθηκα τον τυφώνα που έβγαινε από τα μάτια του, με τύλιξε, με γονάτισε.. Ακούμπησα το χέρι μου στο πρόσωπό του, δεν αντιστάθηκε. Πέταξε την μπάλα του στον γκρεμό με μια κλοτσιά, και τυλίχτηκε πάνω μου. Μου έδειξε ένα σπίτι πιο πέρα. Πήγαμε μέχρι εκεί. Λύγισα μπροστά στην αυλόπορτα, η έκπληξη ήταν αναπάντεχη. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Βρισκόμουν στην παλιά μου γειτονιά έξω από το σπίτι μου. Το παιδί άνοιξε την πόρτα και μου είπε να μπω, μετά χάθηκε. Το δωμάτιό μου ήταν ζεστό όπως τότε. Μπήκα μέσα στο πολύχρωμο πάπλωμα και σκεπάστηκα μέχρι το πρόσωπο. Πόσο μου έλειπε εκείνο το παιδί, τώρα θυμόμουν ξανά..
Λ.Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου