...

ΟΙ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ (ΓΥΜΝΑ ΚΑΛΩΔΙΑ)

Κάποιος να μου πει..
Γιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο
Γιατί εκει πάνω τα άστρα είναι σβηστά
Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω
Κάποιος να μου πει
Γιατί βλέπω σκιές
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε


Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
Και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε
Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
Μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω

• Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να ‘ναι νεκρές
• Μπορεί και να φυγαν σε κάποια κρύα Δύση
• Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
• Κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει

Κάποιος να μου πει
Γιατί η στιγμή περνά
Πριν σ’ αγαπήσω θα χω ήδη πια γεράσει
Θα χω ρυτίδες κάτασπρα μαλλιά
Και κάτι στίχους που θα χουν ξεθωριάσει
Μη παριστάνεις πως δεν μ’ έχεις αγαπήσει
Δεν θα ‘ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
Πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει ..
Κάποιος να μου πει... 

Domenica - Το ταξίδι που λάτρευες

Ίσως πρέπει να με μισήσεις να διαλέξεις το πιο όμορφο λάθος
Δες μες στα μάτια σου τη δεύτερη όψη σχοινί τεντωμένο βαθιά θα με κόψει

Αρχίζω να τρέχω εικόνες ραγίζουν ζωή που κυλάει και ψάχνει μια λίμνη
και εσύ από κάτω να μαζεύεις σταγόνες συνέχεια θα παίζεις με τους ίδιους κανόνες
Συνέχεια θα παίζεις...

Πλέον νομίζω ότι ανατέλλω, θυμάμαι τα λόγια σου και επιμένω
θα κλείσω τον έρωτα σε πόλεις και χάρτες θα αφήσω τη θλίψη μου να δώσει τις μάχες θα κλείσω τον έρωτα σε πόλεις και χάρτες θα αφήσω τη θλίψη μου να δώσει τις μάχες

Το ξέρω στο τέλος θα γονατίσω δεν θα ναι υπόκλιση μα απέραντο μίσος
εσύ θα κερδίσεις μα θα σου στερήσω το ταξίδι που λάτρευες θα συνεχίσω...

Το ταξίδι που λάτρευες...

Δον Κιχώτης

Λέω εύκολα σ' αγαπώ
μα ποτέ μου δεν τα πιστεύω
Είμαι παιδί ρομαντικό
μα ότι αγγίζω το καταστρέφω
Ροκάρει μέσα μου ο πειρασμός
σαν έρθει η νύχτα στο ρυθμό του χορεύω
νιώθω αδύναμος τρωτός
Στα ring της μοναξιάς χαροπαλεύω

Δεν είμαι εγώ,
δεν είμαι εγώ ο μολυβένιος σου στρατιώτης
Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι εγώ
αυτό που έψαχνες να βρεις
Είμαι απλά είμαι απλά
ένας ακόμα Δον Κιχώτης
που ζει στον κόσμο του
και να τον νιώσεις δεν μπορείς

Σε πολιτείες από καπνό περιπλανιέμαι
κάθε βράδυ αυτοεξόριστος να ζω σ' ένα ατέλειωτο σκοτάδι
Κουράστηκα να ακροβατώ
ανάμεσα στο ψέμα την αλήθεια
Βαρέθηκα να πρωταγωνιστώ μια ζωή σε παραμύθια..

SAVED..ΦΤΑΙΣ..

What's the joke, what's it like,
when you 're old, will it be all right.
What's the joke, that's been used,
I don't mind, I could go for you.
What's the joke, never used,
I don't mind, I could go for you.

Saved.

What's the joke, what's the laugh,
never know, where you stick the dam.
What's the joke and the miss,
keep awake and go on like this.

Saved,
never know what goes on,
it's like everything else.
I've got nothing to save,
they are all the same.

Saved (I 've got nothing to save)
saved.

Των χεριών σου ακούω τις λέξεις λες κι είναι βροχές
Όπως θέλεις μπορείς να με παίξεις δεν έχω αντοχές
Με φιλάς, μου γελάς στα σκοτάδια και φεύγεις νωρίς
Τα φιλιά στο κορμί μου σημάδια δεν είδε κανείς

Φταις

Στο λαιμό μου οι φλέβες χορεύουν τρελές μουσικές
Οι βραδιές με φωτιές συνορεύουν, στις φλόγες με καις
Με τις ώρες που έχουν πετάξει αλλάζω εποχές
Των ματιών σου το μαύρο μετάξι τυλίγει το χθες

Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Στο στόμα σου μέλι τα χείλη μου βρέχω
Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Σηκώνω τα χέρια και πάνω σου πέφτω
Φταις

Οι κουβέντες ξυράφια απάνω μου πέφτουν γυμνές
Κάθε βράδυ στο μπαρ μεθυσμένες αλήθειες μου λες
Τα ποτά ποταμός Ιορδάνης και εγώ ναυαγός
Το κορμί σου με παίρνει με πάει στο πέλαγο

Φταις

Κολασμένοι Θεοί μου ζητούν να τους πω προσευχές
Σου φωνάζω βοήθεια μα έχεις τις πόρτες κλειστές
Των χεριών σου ακούω τις λέξεις λες κι είναι βροχές
Όπως θέλεις μπορείς να με παίξεις δεν έχω αντοχές

Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Στο στόμα σου μέλι τα χείλη μου βρέχω
Φταις
Αγάπα με λίγο, πολύ δεν αντέχω
Σηκώνω τα χέρια και πάνω σου πέφτω
Φταις

Tindersticks - Until The Morning Comes

My hands ‘round your throat
If I kill you now, well, they will never know
Wake me up if I’m sleeping
By the look in your eyes I know the time’s nearly come
Wake me up ‘cause I’m dreaming
Well, they’ll never believe what’s been happening here
But caught in my mind there’s a way to get out

Wake me up ‘cause I’m dreaming
Well they’ll never believe it
So hush now, my babe, please don’t cry
Everything’s gonna be alright
Hush now, darling, I can hear you’re screaming
Let me hold you until the morning comes

So tell me this is what you want
You can whisper it soft or you can scream it out loud
‘Cause there’s still time to change your mind
But do it now before tomorrow comes

Wake me up ‘cause I’m dreaming
Well, they’ll never believe it
So hush now, my babe, please don’t cry
Everything’s gonna be alright
Hush now, darling, I can hear you’re screaming
Let me hold you until the morning comes

Until the morning comes

The light is fading
But the stars are dancing bright
My mind is racing like clouds across the sky
How did you make me go... this far?

Ο παράδεισος βρίσκεται εκεί που είναι η Εύα...

Είναι τόσο μεγάλη η οικονομική κρίση,που οι γυναίκες ξανάρχισαν να παντρεύονται από έρωτα..

Οι γυναίκες δεν θέλουν να ακούσουν τι σκέφτεσαι. Οι γυναίκες θέλουν να ακούσουν μόνο αυτό που σκέφτονται εκείνες, από μια πιο βαριά φωνή.

Απαραίτητος όρος αρμονικής συμβιώσεως με γυναίκα φιλάρεσκη είναι ν’ αποκρύπτεις επιμελώς δύο τινά: τα εννέα δέκατα της αγάπης του και το ήμισυ τουλάχιστον της περιουσίας σου.

Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της.

Μια ερωμένη είναι μια μπουκάλα κρασί.Μια σύζυγος είναι μια μπουκάλα...

Αν ένας άντρας στέκεται στη μέση ενός δάσους και μιλάει, και δεν υπάρχει καμιά γυναίκα τριγύρω να τον ακούει, πάλι θα έχει άδικο;

Όταν ήμουν νέος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην παντρευτώ προτού
βρω την ιδανική γυναίκα. Τελικά την βρήκα, αλλά έψαχνε κι αυτή
για τον τέλειο άνδρα.

Οι άντρες θέλουν από τις γυναίκες το ίδιο πράγμα που ζητάνε από τα εσώρουχά τους: λίγη υποστήριξη, ζεστασιά, άνεση, ελευθερία.

Οι γυναίκες διαθέτουν δυο φοβερά όπλα: το μακιγιάζ και τα δάκρυα. Ευτυχώς για τους άντρες, δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ταυτοχρόνως.

Δεν είναι οι τηγανητές πατάτες που παχαίνουν. Είναι η μπύρα που τις συνοδεύει. Δεν είναι η αγάπη που πονάει. Είναι η γυναίκα που τη συνοδεύει.

Αν κρίνουμε την αγάπη από τα αποτελέσματά της, τότε μοιάζει περισσότερο με μίσος παρά με έρωτα.

Η αληθινή αγάπη είναι όπως τα φαντάσματα: όλοι μιλούν γι' αυτήν, αλλά κανείς δεν την έχει δει.
Λίγες είναι οι γυναίκες που η αξία τους διαρκεί περισσότερο από την ομορφιά τους.

Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή.

Μόνο οι άστατοι γνωρίζουν τις χαρές της αγάπης. Οι σταθεροί γεύονται την τραγωδία της.

Η γυναίκα που θέλει να μοιάζει στους άντρες, είναι εξίσου δύσμορφη, όπως και ο θηλυπρεπής άντρας.

Ο ρόλος της γυναικός πρέπει να είναι βοηθητικός και τη διοίκηση του σπιτιού πρέπει να έχει ο άνδρας.Δεν υπάρχει καμιά οικογένεια η οποία να διοικηθεί από γυναίκα και να μην καταστραφεί.

Είναι ευκολότερο να πεθάνεις για μια γυναίκα παρά να ζήσεις μαζί της.

Το καλύτερο απόκτημα ενός άνδρα είναι μια καλή σύζυγος.

Τα δάκρυα των γυναικών δεν είναι παρά ιδρώτας των ματιών.

Οι γυναίκες προτιμούν να είναι όμορφες παρά έξυπνες, γιατί οι ηλίθιοι άνδρες είναι πολύ περισσότεροι από τους τυφλούς.

Υπάρχουν δύο είδη γυναικών σε αυτόν τον κόσμο. Το πρώτο είδος είναι οι γυναίκες που σε παντρεύονται, σε χωρίζουν και φεύγουν μαζί με το πορτοφόλι σου... Ύστερα έρχεται το δεύτερο είδος. Είναι οι γυναίκες που σε παντρεύονται ύστερα από τις πρώτες, σε χωρίζουν και φεύγουν μαζί με την καρδιά σου.

΄Όταν κάποιος σου κλέβει τη γυναίκα, δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση από το να τον αφήσεις να την κρατήσει.΄΄

Οι γυναίκες χαλάνε οποιαδήποτε σχέση, όταν προσπαθούνε να την παρατείνουν για πάντα.

Οι άνδρες κάνουν τα έργα και οι γυναίκες κάνουν τους άνδρες.

Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν...

Judgement

The inequity of fate
The pains of love and hate
The heart-sick memories
That brought you to your knees

And the times when we were young
When life seemed so long
Day after day
You burned it all away

All the hate that feeds your needs
All the sickness you conceive
All the horror you create
Will bring you to your knees

In The Woods... Dead Man`s Creek

I will leave far tonight
You'd better find another,

Clown for your circus to feed our common enlightenment...

Rage - Turn my World Around

All my life it took me years to find my way
So hard for me to turn around
Ain't no way to dry my tears or ease my pain
I feel like I am burning out

It seems so long ago,it seems so long ago
Like I have been before
You taught me humbleness

You turn my world around
Turn it upside 'n' down
You turn my world around
I cry without a sound

All in vain, no second chance to give it back
You shouldn't have to take it all
All was stained and then this chain around the neck
The picture that had made me fall

It is so hard to say, it is so hard to say
If I can stand this grief
You gave me bitter years

You turn my world around
Turn it upside 'n' down
You turn my world around
I cry without a sound

You came into my life, took away what I've loved the most
You dried my heart and you killed my soul.. 

Εκεί που σε πόνεσαν περισσότερο αφήνεις μόνο συντρίμια...

And then one day you'll realize
The beauty that breaks down
Never learns the reason why...

Nevermore - The Sorrowed Man

Take me away to the quiet place
Where the doors of perception open wide
Smiling faces greet me there
Loved and lost, lost inside
Take me away to the netherworld
Where we dance in the waves, the universe shines
The place that holds my beautiful dream
When I awake, I look to the sky and
Pray that I will live forever
The sorrow man will not be me
Today I'll change my life forever
For what I've seen must surely be
Fly me away on the wings of a dove
To the temple of knowledge we can fly
Smiling inside, peace so clear
One with the all, one within mind
Fly me away to a better world
Where there's no more war and can be no shame
The place that holds the great mystery
When I awake, I look to the sky and
Pray that I will live forever
The sorrow man will not be me
Today I'll change my life forever
For what I've seen must surely be
Here I am, body and soul
Flesh and blood, on this stage I play my role
No, there's no time left for gazing at the sky
No, there's no time left, kiss the wind goodbye and
Pray that I will live forever
The sorrow man will not be me
Today I'll change my life forever
For what I've seen must surely be
In the eyes of the sorrowed man...

ULVER- All The Love True

We fear the things
We do not understand

The powers

Of good
And evil

Of the world

The past
The future

The promises

The folly
Of those who died

For nothing

Leaving their wives
And their children

For love

The only thing
That makes us human..

In The Woods... - Generally More Worried Than Married

What is addiction with absence of drug
What is grey without the presence of white
Days remain hollow with absence of night

When I fell into my absence and knew
Not what to do
I made a can of coffee - smoked a
Cigarette or two 
This is like a Hunger  
This day is lake a feast
A last supper to materialize the
Wasted, slumbered beast in the closet

She lives in the attic
- A floor in between
My room and the comets -

Of chaos and dreams

I'm awaiting the crack of dawn
 - the smell of morning - 
where the sound of her footsteps can comfort and cure

It takes quite a while to get things in perspective
A bleak,coloured tile
Upon the wall - so pale and objective
But how would I gain from this knowledge
When I know not where to go..

Φρόνιμα κούκλα μου.

Τα ποιο καλά παιδιά πιστεύουν παραμύθια..

Don't let the sun catch you cryin'-Γράψε στ' αστέρια τ' όνομά σου

Don't let the sun catch you cryin'
The night's the time for all your tears
Your heart may be broken tonight
But tomorrow in the morning light
Don't let the sun catch you cryin'

The night-time shadows disappear
And with them go all your tears
For the morning will bring joy
For every girl and boy
So don't let the sun catch you cryin'

We know that cryin's not a bad thing
But stop your cryin' when the birds sing

It may be hard to discover
That you've been left for another
But don't forget that love's a game
And it can always come again
Oh don't let the sun catch you cryin'
Don't let the sun catch you cryin', oh no
Oh, oh, oh


Γράψε στ' αστέρια τ' όνομά σου
όλη η νύχτα είναι δικιά σου
Τα βράδια θ' ακούσεις δειλά
μια φωνή να σου λέει απαλά
«Γράψε στ' αστέρια τ' όνομά σου»


Κάθε μου δάκρυ που σου στέλνω
μια αχτίδα απ' τ' όνομά σου παίρνω
Κάποιο αγόρι λέει κρυφά
σ' ένα κορίτσι που αγαπά:
"Γράψε στ' αστέρια τ' όνομά σου»


Μαζί μου θα 'σαι κάθε βράδυ
μια συντροφιά κι ένα χάδι
κι όταν η νύχτα θα τελειώσει
ποιος θα 'ναι ελπίδες να μου δώσει
Καυτός ο ήλιος το πρωί
μες την ψυχή μου μια πληγή
«Γράψε στ' αστέρια τ' όνομά σου» 
μια αχτίδα γράφει στ' αστέρια απαλά..

Μολυβιές φωτογραφίες

Όνειρα του Απρίλη,
μες στους δρόμους γυρνώ
να ξεχάσω τους ανθρώπους
μα ξεχάστηκα εγώ.

Ήρθανε στο μυαλό μου
μεγαλεία παλιά
μια κοπέλα, ένα αστέρι,
περιστέρια λευκά.

Δυο γαλάζια λουλούδια
έκαναν συντροφιά
σε δυο κόκκινα κοχύλια
χρυσαφένια αμμουδιά.

Άνοιξη ήταν θυμάμαι
και σε είχα αγκαλιά
μολυβιές φωτογραφίες
περιθώρια λευκά,
άνθρωποι που ξεχαστήκαν
στης ζωής τη σκιά.

ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

ΣΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟ ΕΡΙΞΑΝ
ΟΙ  ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ.
ΚΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ
ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ
ΑΠΛΩΣΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

ΚΑΙ ΡΙΞΑΝΕ ΦΑΣΚΕΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ.

ΑΓΓΕΛΙΑ..

ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ 30 ΕΤΩΝ

ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ

ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΠΑΙΔΙΟΥ 12 ΕΤΩΝ

ΜΟΝΟΤΟΝΟΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΗΘΙΚΟΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ

ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΣ

ΨΗΛΟΣ  ΕΜΦΑΝΙΣΙΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ

ΗΜΙΑΝΙΚΑΝΟΣ ΖΗΤΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΝΕΑ

ΑΝΑΛΟΓΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ

ΒΡΕΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ

Συχνα,

μεσα στη νυχτα,

καθως περπατας ολομοναχος,

κατι σε αγγιζει στον ωμο,

γυριζεις τοτε και μονομιας νιωθεις ολο το ματαιο

της υπαρξης αλλα δεν θλιβεσαι..

Σα να σαι ο πρωτος που το ανακαλυπτεις...

ΚΑΝΕΙΣ

Καθε στιγμη κινδυνευουμε,αλλα κανεις -

Οι φωτογραφιες στον τοιχο,τα επιπλα,

οι αναμνησεις,το κλειδι,

στεκονται εκει,

ανημπορα να σε βοηθησουν -

Οπως οι λεξεις..μολις τελειωσει το Ποιημα.

ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ

Κι ισως θα πρεπει να εχεις περασει πολλα

και να τα εχεις υπομεινει ολα,

για να απαντησεις καποτε σωστα,

οταν σε ρωτησουν την ωρα...

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Κι αν αφησα να με ταπεινωσουν,
ηταν για να σκεπασω αλλα πραγματα πιο σκοτεινα....
Ή μηπως κι η σκαλα,δεν μας πηγαινει αυτη οπου θελει!

ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Απο το δονητη στα χερια της Γυναικας
μεχρι την πενα που εγραψε ενα ερωτικο
τετραστιχο στην Αντιγονη
ελαχιστη αποσταση υπαρχει...

EΡΑΣΤΗΣ

Ο πραγματικος εραστης ειναι αληθινος Ποιητης.
Γι αυτο απεχει εξισου
Τοσο απο τον ξενερωτο καλογερο
οσο και απο τον κυνηγο των αισθησεων
και της καύλας του...

Αυτό το ποίημα είναι για σένα

Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.
Αυτό το ποίημα είναι για ʽκείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.
Αυτό το ποίημα είναι γιʼ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
ʽκείνους που λένʼ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απʼ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.
Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.
Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους
για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.
Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς
μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.
Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απʼ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη.
Καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τʼ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.

Γιάννης Ζελιαναίος

Ωχρά Σπειροχαίτη - Θα φύγω μια μέρα

Θα φύγω μια μέρα
σαν όλες τις άλλες
θυμήσου
εσύ θα νομίζεις
ό,τι έχω πάει απλά για τσιγάρα
γιατί δεν νιώθεις
το φθισικό ρολόι
που με τρώει νύχτες χιλιάδες

Γιατί δεν ένιωσες ποτέ
την ξεφτίλα των παιχνιδιών
την πληγωμένη επιστροφή των σκυλιών
που μ' αρρώσταινε τόσο...

Θα φύγω μια μέρα
πιο πλούσιος, πιο πονεμένος, πιο γυμνός
ανήμπορος να ξημερώνομαι
διψασμένος πάνω στα χείλη σου
γιατί δεν νιώθεις
το φθισικό ρολόι
που με τρώει νύχτες χιλιάδες...

All about you

SIT THERE BESIDE ME  ALL ALONE

IT TOOK SO LONG TO FIND YOU

FACE UNKNOWN

FEEL I HAVE BEEN SEARCHING

WAY OUT OF SIGHT...

YOU ARE LIKE A FACE IN GRACE

I HAVE TO FIND

BUT I AM NOT SUPPOSE  TO SEE YOU

I AM NOT SUPPOSE  TO CARE

I AM NOT SUPPOSE  TO TELL YOU

WHAT LOVE IS ALL ABOUT...

...LOVE  IS ALL ABOUT...

...IS ALL ABOUT...

...ALL ABOUT...

...YOU...

IS ALL ABOUT YOU...

WHISPERING THIS TRUTH...

Ακουστε προσεκτικα..

Οσα χαμογελα να προταξεις στη μαχη σου

θα τα διαλυσει ολα η θλιψη,

η θλιψη ειναι πιο σκληρη

και πιο απροβλεπτη.

Μπηκα στο δωματιο βιαστικα,

δεν ηξερα που να πεταξω

αυτη την αφορητη λυπη 

που με κυκλωνε,ειχα πληγωθει,

εχανα την ασφαλεια και

το σημειο αναφορας,γινομουν

ενα τιποτα,ενας σβησμενος

στιχος απο μολυβι...

Το μελλον ειναι πραγματι αβεβαιο,

μου το ειπε εκεινος ο Γερος

στο σκοτεινο μπαρ..

Αρχισε να με στοιχειωνει η ομιχλη,

στο κεφαλι μου χορευαν οι γκρεμοι

και τα χασματα,χρειαζομουν βοηθεια,

μια τρωτη αγκαλια...

Ηθελα να σταθω στα ποδια μου

μα επεφτα συνεχως,τοσο αβυσσαλεος

ηταν ο θανατος που με γυροφερνε..

Βγηκα στην ταρατσα και συρθηκα

με τα γονατα,πλησιασα στη

θεα της πολης.

Βρηκα μονο λιγο κουραγιο

να κοιταξω τον ουρανο

για τελευταια φορα:

Δεν ηταν δυνατο να γινεται κατι τετοιο!

Δεν περιμενα ποτε καποιος θεος να με λυτρωσει...

Μια ολοκληρη πολιτεια ειχε καρφωθει

στη μεση της πολης σαν κομητης,

ανοιγοντας ουρανια βαραθρα παντου..

Το κενο καταπινε ολο τον γαλαξια

και θα εφτανε και στο δωματιο,

οταν ειδα μια δεσμη φωτος

απο χιλιες σεληνες να φωτιζει

το σκοταδι...

Ενα παιδι ειχε φτασει εδω,

καθοταν σε μιαν ακρη μονο

και με καρφωνε με τα τρελα

ματια του....

Λ.Τ

Το Βαλς Της Νυχτας

Μια αλήθεια και μια στιγμή
Μια αλήθεια και μια στιγμή σου ζητάω

τις νύχτες εκεί κλεισμένες οι φωνές μας

τρέμουν στο σκοτάδι

Νοιώθω μια περίεργη ηδονή
όταν πικραίνουν οι ανάσες
απ' τα τσιγάρα και το κρασί
απ' τα τσιγάρα και το κρασί

Κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια
κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια
να στέκεται γυμνό
να στέκεται γυμνό

το σπασμένο φεγγάρι

Κι εσύ γελάς
όταν μ' αναστατώνεις με το ίδιο σου το ψέμα
κι εσύ γελάς
όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα

Κι εγώ σκιτσάρω τη μορφή σου
με στάχτες και κρασί
κι εσύ λικνίζεσαι αργά
ποζάρεις ακριβά

Νοιώθω μια περίεργη ηδονή...

Κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια...

Κι εσύ γελάς
όταν μ' αναστατώνεις με το ίδιο σου το ψέμα
Κι εσύ γελάς
όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα..

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Eίμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

”Αίνιγμα.
Τί είναι αυτό που ανεβαίνει πιο ψηλά από τον ήλιο 

και κατεβαίνει πιο χαμηλά
από τη φωτιά,που είναι πιο ρευστό από τον άνεμο 

και πιο σκληρό από το γρανίτη;
Χωρίς να σκεφτεί,απαντάει:
-Μια μπουκάλα.
-Γιατί; ρωτάει η σφίγγα.
-Γιατί έτσι θέλω.
-Καλώς,μπορείς να περάσεις, 

Οιδίπους ιδέα και τομάρι.”

Σαν τον μεθοδικό ναυαγό που μετράει τα κύματα που
του φτάνουν για να πεθάνει
και τα μετράει και τα ξαναμετράει,για ν’ αποφύγει λάθη,
μέχρι το τελευταίο,
μέχρι εκείνο που έχει το ανάστημα ενός παιδιού και του σκεπάζει
το μέτωπο,
έτσι έχω ζήσει με τη μάταιη φρόνηση ενός αλόγου από
χαρτόνι μέσα στο μπάνιο,
γνωρίζοντας πως δεν έχω γελαστεί σε τίποτα,
εκτός από τα πράγματα που αγάπησα.

Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο

Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά

Ο κόσμος αλλάζει

Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει

Βαριά είναι η λύπη της μέρας

Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης

Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή

Αυτό είναι αλήθεια

Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.

Η ζωή έχει νόημα

Και δεν ξέρω το νόημα

Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα

Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα

Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα

Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν

Καλώντας Θεό και Θάνατο

Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω

Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή

Ναι ο κόσμος αλλάζει

Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος

Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή

Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει

Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση

Τούτος ο Θάνατος

Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα

Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία

Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου

Μπορώ μπορώ

Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων

Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο

Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη

Σου αναθέτω

Θάνατο και Θεό

Σκληρό σκληρό είναι σκληρό

Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο

Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε

Ο άνθρωπος δεν είναι θεός

Η Ζωή είναι ένας αιώνας

Ο Θάνατος στιγμή μία.

Σε σένα

Σε σένα απευθύνεται αυτό το ποίημα.
Όπως και τόσα άλλα.
 
Σε σένα που ορνιθοσκαλίζεις ιερογλυφικά
κάτω από το φεγγάρι μιας ερήμου.
 
Ή μιας πόλης έρημης,λερώνοντας τους
βρώμικους τοίχους της με κόκκινη μπογιά.
 
Που περιφέρεσαι χαράματα
μισομεθυσμένος,ημίτρελλος
σε σοκάκια, πλατείες και άδειες
λεωφόρους,
ακίνητος.
 
Σε σένα που στέκεις παράμερα
της σιωπής,κομπιάζοντας μπροστά
στη φωτιά και τη σαστισμένη οργή της.
 
Που φυτεύεις υάκινθους σε μια ξερή
βουνοπλαγιά πεθαμένων λέξεων και
περιμένεις την άνοιξη.
 
Φορέας ανισόρροπων παλμών,
καλοφτιαγμένος
στέρεος και βαρύς
μες στη διαύγεια της θλίψης σου.
 
Χαμένος.
 
Ανακαλύπτεις όσα
θα χάσεις ξανά και ξανά.
 
Τινάζεις από το μαύρο
τις χρωματιστές επωμίδες
και τραβάς την πορεία σου.
 
Απίθανη ελπίδα της εμμονής μου.
 
Σε σένα,
που δεν ξέρω
ποιος είσαι,
ξέρω μόνο ότι
έρχεσαι…

ΘΑ κάπνιζα για χρόνια ακόμα
Θα ανάσαινα
Και θα περπατούσα
Σε δρόμους χωρίς όνομα για χρόνια
Οι λέξεις λιγοστεύανε φτερούγες έγιναν
Χαθήκανε
Όπως τα πράγματα που ψάχνεις
Και δε βρίσκεις
Όπως όταν μιλάς σε γυρισμένα πρόσωπα
Και κάτι με το σώμα
Είχανε μείνει πίσω κι αυτά
Και τα βιβλία
Τα πράγματα
Από στιγμές κι ανθρώπους
Σε αποθήκες ξένες
Και το μικρό καΐκι
Με το γυναικείο όνομα
Σαπίζει ακόμα σ’ ένα χωράφι
Δεν έχω τόπο

ΚΑΠΟΤΕ

θα παρακαλέσω
– όπως δεν παρακάλεσα ποτέ –
θα πέσω στα γόνατα κάποιου θεατρώνη
με βαμμένα μαλλιά
να με πάρει κι εμένα
στον πλανόδιο θίασό του
Θα μου ζητήσει άδεια
και προϋπηρεσία
και συστάσεις
Δεν έχω τίποτα
Ο αόρατος θίασος
που αφιέρωσα τη ζωή μου
δεν είχε τέτοια πράγματα
Όμως – τώρα – κάπως πρέπει
να πεθάνω κι εγώ
Έλεος δηλαδή.

Άλλοι όγκοι
Μεγέθη μυθικά
Κατατομές αμετάβλητες
Περιφρουρούν
Το σώμα σου.
Αυλή μοναστηριού
Το πρόσωπό σου
Αναπαύει την αμαρτία.
Πάντως
Εγώ όταν σε σκέφτομαι
Πέφτω ξαφνικά
Σα χιλιάδες ποτήρια
Που σπάνε.

Θυμήσου
Τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από το
Ψέμα
Τίποτα πιο γενναίο που να παλεύει την
Αλήθεια
Τίποτα πιο απολέμητο
πιο αίμα του αιμάτου
απολέμητο
για πάντα

Εγώ πεζός με το σύννεφο επ’ ώμου
με τη φλεγμονή της ανηφόρας
με μια Κολχίδα μες στο νου
κατεπάνω του στο άπειρο.
Άσπρο ελάφι ο δυϊσμός βόσκαγε τα μάτια μας
σκόρπια στο πάτωμα..

Eίναι η ανάπαυση η φωτισμένη,ούτε πυρετός ούτε αδυναμία,πάνω στο κρεβάτι ή πάνω στο χωράφι.
Είναι ο φίλος ούτε φλογερός ούτε αδύναμος. Ο φίλος.
Είναι η αγαπημένη ούτε ενοχλητική ούτε ενοχλημένη. Η αγαπημένη.
Ο αέρας και ο κόσμος που καθόλου δεν τον ψάξαμε. Η ζωή.
- Ήταν λοιπόν αυτό;
- Και το όνειρο φρεσκάρισε.

Όταν είμαστε πολύ δυνατοί,- ποιος υποχωρεί; 

πολύ χαρούμενοι,- ποιος γελοιοποιείται;

Όταν είμαστε πολύ κακοί,- τι θα κάνουν μαζί μας;

Στολιστείτε,χορέψτε,γελάστε.

- Δε θα μπορέσω ποτέ να στείλω τον έρωτα απ’ το παράθυρο.

Aphrodite's Thorns

Erotic fantasies: aphrodite of cnide and aries
As mystic as a glimmer at the bottom of a lake
Sensuality of your figure,of your white body

White dove or dark crow?

The temptations of these acts change the being,from the beast to...
To the lamb
But if you touch her,she will cut your veins and dive her hand
Deep down in your soul to spread it over your face

Sweet venus,in power of an immense veil beyond the borders of
Death,seduces men with her charm and elegance
Pleasure of lust,she is also
the sweetness of the flower blinding the
Insect that comes to take her nectar

O the pleasure is so sweet in aprodite's thorns,but if you touch
Her... she will cut your veins 

Μπλε Χειμώνας

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη
Μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας

Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν' ακούω μονάχα να μου λένε πόνα,πόνα,πόνα,πόνα

Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ
του έρωτα εποχές μάγισσες,ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών,ώρες αλήτρες

Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο
Δεν θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
Ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι

Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Καμια φορα πηγαινεις και στεκεσαι μπρος στον καθρεφτη,

τοσο αδιαφορος,

σα να σαι απλως ενα φαρδυ παραταιρο φερετρο

για ενα νεκρο παιδι...

ΑΗΔΙΕΣ

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΓΙΝΕ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ

ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ

Η ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ

ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

ΟΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΧΑΝΕΤΑΙ

ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΑΠΙΟ ΟΙΣΟΦΑΓΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ

ΘΛΙΒΕΡΟ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΗΡΥΚΑΣΤΙΚΟ

ΤΟ ΑΝΑΜΑΣΑΕΙ Η ΞΕΔΟΝΤΙΑΣΜΕΝΗ

ΜΝΗΜΗ

Χειμερινή μελαγχολία

Η θάλασσα τον ήλιο καταπίνει

και σούρουπο αφέγγαρο προβάλλει.

Ο φωτεινός Αυγερινός τα κάλλη

του έχασε και το φαρμάκι πίνει.

Ο άνεμος τα δέντρα ξεγυμνώνει,

καθώς τα κύματα βουβά στην άμμο,

που έχασε τη λάμψη,σκάνε, χάμω

γκρεμίζοντας τα κάστρα σαν κανόνι.

Πουλιά δεν κελαηδούνε πια,λουλούδια

αδυνατούν ν’ ανθίσουν.Και το δείλι

το πιάνο παίζει πένθιμα πρελούδια.

Κι η φλόγα τρεμοφέγγει στο καντήλι

της όμορφης Ελπίδας,που με θρήνο

         στου Έρωτος το μνήμα αφήνει κρίνο.

Γέφυρα

Η σκιά του αχανούς πόνου διέγραφε κάθε ελπίδα. 

Η μοίρα με ωθούσε στο τελικό καλντερίμι, στην αποδέσμευση από τις πέντε αισθήσεις. 

Μια γέφυρα είχε φτιαχτεί εμπρός μου κι οδηγούσε στη μεριά της κόλασης. 

Ένα λεπτό πριν το ρολόι μου δείξει το κενό, προσευχήθηκα στους γαλαξίες κι ύστερα όλα λευκάνθηκαν από το σκοτεινό φως του θανάτου...

Λ.Τ

Ταξίδι στα Κύθηρα

Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,
γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,
με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα
και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,
μας πήρε για τα Κύθηρα,τα θρυλικά, όπου μέσα
σε δέντρα και λούλουδα και γάργαρα νερά
υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία
της Αφροδίτης
-του έρωτα τη θριαμβική θεά.
Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!...
Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,
τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν
και κάπου από τους άξενους τους ουρανούς,το πλοίο
απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο
με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο.

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Οι άγγελοι της νύχτας δεν έχουν φτερά.
Δεν έχουνε γελαστά ρόδινα μάγουλα.
Δεν έχουν ζεστά χέρια,χείλη που να σαλπίζουν
τα φοβερά και παράφορα οράματα.
Ούτε ξορκίζουν το φόβο.
Οι άγγελοι της νύχτας δε μπορούν να πετάξουν.
Βαδίζουν με αργά κουρασμένα βήματα
χάνονται μέσα στα σκοτεινά σοκάκια
κάνουν παρέα στους αλήτες,χα'ι'δεύουν τ'αδέσποτα σκυλιά
ανάβουν το τσιγάρο στις κοπέλες που ξεπαγιάζουν κάτω απ'τα υπόστεγα
κι ύστερα μπαίνουν στα μπάρ και ζητούν να τους κεράσουν
κάποιο απο κείνα τα δυνατά ποτά
που είχαν συνηθίσει στον Παράδεισο. 
Οι άγγελοι της νύχτας δεν ξέρουν την αγάπη.
Μιλούν για τον μεγάλο φόβο πάντα,ζούν στην απέραντη μοναξιά
βρίσκουν καταφύγιο στα παλιά λυπημένα τραγούδια
κι όταν πλαγιάζουν
η κάμαρή τους γίνεται καράβι που κτυπιέται με τ'άγρια κύματα
ακούγοντας όλους τους ναυαγισμένους του κόσμου
να φωνάζουν βοήθεια.
Οι άγγελοι της νύχτας δε μπορούν να πετάξουν δεν έχουν φτερά
αλλά,τελικά,είναι οι μόνοι άγγελοι που υπάρχουν...

Δεν προχωρούμε.

Πίσω πάλι στους παλιούς δρόμους,φορτωμένους άπ'το πάθος μου,

το πάθος όπου
φύτρωσε τούτες τίς ρίζες του πόνου στα πλευρά μου
από την εποχή της λογικής

-κι'ανεβαίνει στον ουρανό,
με κατακερματίζει,μέ γυρίζει ανάποδα,με παρασύρει.
Η ύστατη αγένεια κι'η ύστατη δειλία.

Ειπώθηκε.
Να μή φανερώνω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες
μου στον κόσμο.

Εμπρός.

Η πορεία,το φορτίο,η έρημος,οργή και πλήξη.
Σε ποιόν να πουληθώ;

Το θλιμμένο κρασί

Το δύσκολο είναι να την αράξεις στη γωνίτσα σου δίχως να σε προσέξουν.
Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. 

Τρεις γουλίτσες
και σου ξανάρχεται η όρεξη να χάνεσαι στις σκέψεις σου.
Ορθώνεται ένα μακρινό κύμα με ξεχασμένους ψιθύρους,
τα πάντα θολώνουν και είναι σαν θαύμα
να υπάρχεις για να χαζεύεις το ποτήρι. 

Η δουλειά
(γιατί οι άντρες δεν μπορούν να μη σκέφτονται τη δουλειά)
ξαναγίνεται το ανέκαθεν μοιραίο: ότι
είναι ωραίο να υποφέρεις
για να μπορείς να χάνεσαι στον πόνο. 

Μετά, τα μάτια

ατενίζουν το κενό,σαν πονεμένα μάτια τυφλού.

Αν αυτός ο άντρας σηκωθεί,τραβώντας σπίτι για ύπνο

θα μοιάζει μ’ έναν στραβό που ‘χασε το δρόμο. 

Ο καθένας
μπορεί να ξεμπουκάρει απ’ τη γωνιά και να τον αρχίσει στις γροθιές.
Μπορεί να εμφανιστεί μια γυναίκα, όμορφη και νέα,
αγκαζέ μ’ έναν άντρα,ανθίζοντας.
Όπως κάποτε μια γυναίκα άνθιζε μαζί του.
Μα δεν βλέπει. Δεν μπορεί να δει. 

Τραβάει σπίτι για ύπνο
και η ζωή του δεν είναι παρά ένας ψίθυρος σιγής.

Σαν τον γδύσεις,θα βρεις σαραβαλιασμένα μέλη
και την επιδερμίδα,καταφαγωμένη. 

Ποιος να έλεγε ότι τον διατρέχουν άθερμες φλέβες
εκεί που άλλοτε ζεμάταγε η ζωή; 

Κανείς δεν θα πίστευε
πως κάποτε μια γυναίκα γέμιζε χάδια και φιλιά εκείνο το κορμί,
που,λουσμένο στα δάκρυα,τρέμει,
τώρα που έφτασε σπίτι για να κοιμηθεί,
μα δεν τα καταφέρνει

και αντί να κοιμάται,ανθίζει...

ΘΑΝΑΤΟΣ

Χαφιές στο σπίτι η θεία σου
κι αστυνόμος η μαμά
του τρόμου αθώα πρόσωπα
που αργοπεθαίνουν στη δική σου αγκαλιά

Παυλάκη, γύρω σου σωπαίνουν
τους φτάνει που ανασαίνουν
τι ζητάς...
Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα
κουλός με χρυσαφένια πένα
που το πας...

Με το χαβά του θυμικού σου
ματζούνι του μυαλού σου
πιπιλάς...
ξέρουνε τι τους περιμένει
στην πολυθρόνα βολεμένοι
τι ρωτάς...

Θάνατος θάνατος θάνατος

Κάπου τριγυρίζει μια παράξενη ματιά
κάτι σε γεμίζει με θανάτου σιγουριά
κανείς δε θες να σε δαμάσει
κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει
και ρωτάς
Βυζαίνει ακόμα τ' ονειρό σου
κι ο πόνος μοιάζει να 'ναι γιατρικό σου
που ζητάς...

Στο Αμστερνταμ ο Φαληριώτης
και στο Παρίσι ο Βελεσιώτης
σου γελάν...
Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς...

Θάνατος θάνατος θάνατος

ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Αδημονώ ευθαρσώς για μια παράνοια
αδιαφορώντας για τα λόγια των μεγάλων.
Οι στίχοι που κατοίκησαν το σώμα μας
βαθειά έχουν ραγίσει τους αρμούς
κι αντλούν το αίμα τους από τις ασφράγιστές μας φλέβες.
Έτσι κι εγώ αδημονώ
με των ερώτων το σπαθί ν’ ανοίξω δρόμο
και μια ευχή παντοτινή δοσμένη πρώτη Απρίλη
κομμάτι ολόκληρο
ή ένα ψήγμα απ’ τη δική σου άγρια πτώση
σαν τόπος άγονος από γεννησιμιού
που δεν ευτύχησε ποτέ μια άδικη σκλαβιά.
Τυραννικά αδημονώ
-μ’ ακούς τουλάχιστον εσύ;-
και ξαλαφρώνω με τις ήττες κάποιων νέων
παλάμες αρυτίδωτες σκαλίζουν τα μελλούμενα
κι απ’ το μηδέν γκρεμίζουν τις αλήθειες των αιώνων
λες και ποτέ δεν ίδρωσαν ψυχές
ή συνηθίζουν την αγάπη να νηστεύουν υπογείως.
Αδημονώ λοιπόν
τι κι αν κατέχω ένα βιβλίο με παράνοιες
ξέρω πως αύριο η λιτανεία θα λήξει
κι όλοι θα μπουν στο χώμα τους κοιτώντας τα ρολόγια.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Άδικα βάζεις
καινούρια αρώματα.
Γνωριζόμαστε.

Ανήκω σε εποχή ανυπαρξίας
υπάρχει μόνο ό,τι δεν θέλω να 'μαι
υπάρχει όμως κι αυτός ο ταραξίας
που με ξυπνά για λίγο όταν κοιμάμαι

να πάρω τόσο όσο μου ανήκει,όσο έχω αποδεχτεί από τη φρίκη...

Με άνω τελείες για άνω-κάτω ζωές

Χειµωνιάτικο δειλινό χαµηλωµένο στη θλίψη•
µεθυσµένο παραµυθάκι που τρεκλίζοντας χάνεται στο χιόνι•
κι εκείνος ο άγγελος που δεν πιστέψαµε και κρεµάστηκε από ένα κλωνί χριστουγεννιάτικου δέντρου• µόνο,τις νύχτες που σε συλλογιόµουν,γέµιζε το δωµάτιο
από τους ίσκιους των φτερών του που ανοίγανε
σιγά-σιγά.