Ακουστε προσεκτικα..

Οσα χαμογελα να προταξεις στη μαχη σου

θα τα διαλυσει ολα η θλιψη,

η θλιψη ειναι πιο σκληρη

και πιο απροβλεπτη.

Μπηκα στο δωματιο βιαστικα,

δεν ηξερα που να πεταξω

αυτη την αφορητη λυπη 

που με κυκλωνε,ειχα πληγωθει,

εχανα την ασφαλεια και

το σημειο αναφορας,γινομουν

ενα τιποτα,ενας σβησμενος

στιχος απο μολυβι...

Το μελλον ειναι πραγματι αβεβαιο,

μου το ειπε εκεινος ο Γερος

στο σκοτεινο μπαρ..

Αρχισε να με στοιχειωνει η ομιχλη,

στο κεφαλι μου χορευαν οι γκρεμοι

και τα χασματα,χρειαζομουν βοηθεια,

μια τρωτη αγκαλια...

Ηθελα να σταθω στα ποδια μου

μα επεφτα συνεχως,τοσο αβυσσαλεος

ηταν ο θανατος που με γυροφερνε..

Βγηκα στην ταρατσα και συρθηκα

με τα γονατα,πλησιασα στη

θεα της πολης.

Βρηκα μονο λιγο κουραγιο

να κοιταξω τον ουρανο

για τελευταια φορα:

Δεν ηταν δυνατο να γινεται κατι τετοιο!

Δεν περιμενα ποτε καποιος θεος να με λυτρωσει...

Μια ολοκληρη πολιτεια ειχε καρφωθει

στη μεση της πολης σαν κομητης,

ανοιγοντας ουρανια βαραθρα παντου..

Το κενο καταπινε ολο τον γαλαξια

και θα εφτανε και στο δωματιο,

οταν ειδα μια δεσμη φωτος

απο χιλιες σεληνες να φωτιζει

το σκοταδι...

Ενα παιδι ειχε φτασει εδω,

καθοταν σε μιαν ακρη μονο

και με καρφωνε με τα τρελα

ματια του....

Λ.Τ