Δεν προχωρούμε.

Πίσω πάλι στους παλιούς δρόμους,φορτωμένους άπ'το πάθος μου,

το πάθος όπου
φύτρωσε τούτες τίς ρίζες του πόνου στα πλευρά μου
από την εποχή της λογικής

-κι'ανεβαίνει στον ουρανό,
με κατακερματίζει,μέ γυρίζει ανάποδα,με παρασύρει.
Η ύστατη αγένεια κι'η ύστατη δειλία.

Ειπώθηκε.
Να μή φανερώνω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες
μου στον κόσμο.

Εμπρός.

Η πορεία,το φορτίο,η έρημος,οργή και πλήξη.
Σε ποιόν να πουληθώ;