Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο

Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά

Ο κόσμος αλλάζει

Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει

Βαριά είναι η λύπη της μέρας

Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης

Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή

Αυτό είναι αλήθεια

Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.

Η ζωή έχει νόημα

Και δεν ξέρω το νόημα

Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα

Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα

Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα

Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν

Καλώντας Θεό και Θάνατο

Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω

Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή

Ναι ο κόσμος αλλάζει

Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος

Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή

Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει

Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση

Τούτος ο Θάνατος

Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα

Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία

Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου

Μπορώ μπορώ

Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων

Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο

Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη

Σου αναθέτω

Θάνατο και Θεό

Σκληρό σκληρό είναι σκληρό

Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο

Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε

Ο άνθρωπος δεν είναι θεός

Η Ζωή είναι ένας αιώνας

Ο Θάνατος στιγμή μία.