Κατ΄αρχάς θα περισυλλέξω από το τραπέζι τα ψίχουλα των προσδοκιών.
Θα τακτοποιήσω το μικρό δώμα,με τη θέα προς το μεγάλο δρόμο,εκείνο που αιώνες τώρα φιλοξενεί διαβάτες θλιμμένους,ανθρώπους νικημένους, πιστούς ακολούθους των καιρών.
Θα περπατήσω σιμά στη σιωπή,κάτω από ντροπιασμένα φώτα,δίπλα σε σφραγισμένα πηγάδια,κάτω από τα σκισμένα λάβαρα των λησμονημένων επετείων.
Μονάχα σαν γονατίσει η αυγή πάνω στα ανθρώπινα είδωλα θα επιστρέψω στη σκοτεινή κάμαρη με τις αρχαίες δημιουργίες,τους λυπημένους τοίχους.
Θα κοιτάξω για άλλη μια φορά το παραμορφωμένο παραπέτασμα του κόσμου,έτσι όπως φαίνεται μέσα από τις μυριάδες ψηφίδες κάποιας κίτρινης βροχής.
Με τρόπο σεπτό και ταπεινό,καθώς αρμόζει θα λάβει τέλος άλλη μία από εκείνες τις περίφημες,νύκτιες τελετές της ενηλικίωσης.
Η νύχτα τότε, -να θυμάσαι πως σου μιλώ σε τόνο βραδινό-,άλλη μια νύχτα,θα σωριαστεί νεκρή πλάι στα παμπάλαια απογεύματα,πλάι στα σώματα των επερχόμενων ημερών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου